जता हे-यो उतै खाने दाउ

काठमडौँ । मुलुकमा लोकतन्त्र छ । लोकतान्त्रिक सरकार छ । सरकारका मन्त्रीहरू र सत्तारुढ दलका नेताहरूले विकासमा फड्को मारेको र सुशासन कायम रहेको भाषण गरिरहेका छन् । उनीहरू थाकेका छैनन् । अर्कातिर प्रतिपक्षी दलका नेताले भ्रष्टाचार व्यापक बढेको आरोप लगाएर विश्राम लिएका छैनन् ।

केही समयअघिसम्म सरकारमा रहेर विकासको मूल फुटाएको दाबी गर्नेहरू पनि भ्रष्टाचार भएको भाषण गरेर थाकेका छैनन् । त्यस्तै अवस्था छ, अस्तिसम्म प्रतिपक्षमा रहेर अहिले सत्तामा पुुगेको दलको पनि । तर यर्थाथमा त्यस्तो अवस्था नै होइन । हिजो र आजको अवस्थामा कुनै पनि परिवर्तन भएको छैन । बोल्ने पात्र मात्र फेरिएका हुुन् । अवस्था उस्तै हो, एउटै छ, दयनीय । जता हे-यो उतै धुत्ने र खाने दाउ खोजिरहेका पात्रहरू मात्रै भेटिन्छन् ।

मालपोत कार्यालयमा काम गर्न गयो भने चियाखर्च नदिई फाइल अघि बढ्दैन । अदालत होस् या सडकमा बस्ने ट्राफिक सबैतिर खाने दाउ हेरेर बसेका हुुन्छन् । प्रधानमन्त्री कार्यालयमा जाऔँ या मन्त्रीकोमा त्यहाँ पनि खाने दाउ हेर्ने मात्र छन् । प्रधानमन्त्री, मन्त्रीहरू ठूला–ठूला प्रोजेक्टहरू हेर्छन् । कार्यालयका सहयोगीहरू चियाखर्च खोज्छन् । तर प्रवृत्ति उही हो । सबैले कसरी खाने भन्ने दाउ नै हेरिरहेका छन् । यो वर्तमानको कटुु यथार्थ हो ।

जोसुकैलाई जुनसुकै कामको कुरा गरे पनि उसको पहिलो प्रश्न हुन्छ, ‘कति आउँछ ?’ आफूलाई केही नआउने काम कोही पनि गर्न चाहँदैनन् । आफूलाई भाग आउने भए गर्न नमिल्ने काम पनि फाइल मिलाएर गर्छन् । दिन नसक्नेको काम जतिसुकै राम्रो भए पनि हुँदैन । आफूलाई अतिरिक्त आम्दानी हुने भएन भने ड्युटीमा बसेकाले पनि गर्नुपर्ने काम गर्न छाडेका छन् । प्रधानमन्त्री, मन्त्री, सचिव, आईजीपी र मातहतका कर्मचारीले आफूलाई केही नहुने भए हुनुपर्ने काम भए पनि गर्दैनन् । अहिले जताततै यही विसङ्गति मौलाएको छ । यहाँसम्म कि समाजसेवी र राजनीतिक कार्यकर्ताहरू पनि जनतालाई साथ दिनुुपर्दा आफूलाई भाग खोज्ने गर्छन् ।

अहिले राज्यका हरेक निकायमा यसरी खाने दाउ हेरेर बसेका मानिसहरू मात्र देखिन्छन् । उनीहरू जे–जस्ता मानिस भए पनि कसैलाई पनि आफ्नो काम कुकर्मप्रति लाजसरम केही छैन । उनीहरूले लाज पचाइसकेका छन् । पहिले सरकारी कार्यालयतिर मात्र देखिन्थे बिचौलियाहरू । तर हिजोआज जताततै भेटिन्छन् । ठूलाबडाहरूको त भान्छा र बैठक कोठामा भेटिन्छन् ।

देश र जनताको सेवा त हात्तीको देखाउने दाँतजस्तो मात्र भएको छ । चपाउने दाँत अर्के रहेछ । जबसम्म जनता जागरुक हुँदैनन् तबसम्म देश र जनताप्रति यस्तो गद्दारी भइरहन्छ । तर जनता जागेको दिन मुसा ढुकेर बसेको बिरालाजस्ता ढाडेहरू दुलो पस्ने दिन अवश्य आउनेछ । यिनीहरुको छिनोफानो हुुने नै छ ।